اغلب تصور می شود که در از آن خودسازی هنری، پدیدآورنده مفهوم و جایگاه سنتی اش را ندارد. زیرا از آن خودسازی هنری، آثار ثانویه ای در جهان هنرهای تجسمی هستند که از آثار اولیه گرفته شده و علی رغم اینکه وجود مادی یگانه، قطعی و مسلمی دارند، وضعیت پدیدآورندگان و آثار آنها از نظر حقوقی چندان مشخص نیست. سوال اصلی مقاله «چگونه می توان رابطه پدیدآورندگی یک هنرمند با اثرش، در مورد اثری که بخشی از آن را هنرمند آفریده و بخشی را (گاه کل اثر) از یک هنرمند دیگر برداشته تبیین نمود؟ » می باشد و فرض بر آن است که در تمام آثار ازآن خودسازی، هنرمند دوم و احتمالا مخاطب به حضور پدیدآورنده اول آگاه است و هنرمند دوم تعمدانه و به قصد خاصی از اثر بهره می گیرد. لذا آگاهی به حضور اثر اولیه شرط پیدایش وضعیت از آن خودسازی است. در غیر این صورت اثر از وضعیت خود خارج و در حیطه جعل و سرقت هنری قرار می گیرد. روش تحلیل در این پژوهش توصیفی-تطبیقی است و از نظر ماهیت تحقیق، بینارشته ای است. داده های تحقیق از حوزه هنرهای تجسمی معاصر و حقوق مالکیت های ادبی و هنری بوده و به صورت کتابخانه ای و اسنادی و از طریق ابزار فیش برداری و مشاهده از منابع و مآخذ مربوط، استخراج و جمع آوری شده اند. در این راستا سعی بر آن بوده که مواد حمایتی و استثنایات نظام های حقوقی بین المللی و هر دو نظام مالکیت حقوقی در ایران؛ قانون حمایت از حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان (مصوب 1348) و پیش نویس قانون جامع حمایت از مالکیت ادبی و هنری و حقوق مرتبط مورد توجه و بررسی قرار گرفته و پیشنهادهایی را برای ارزیابی این نوع آثار از جمله تهیه شناسنامه هنری ارایه شود.

تعاریف هنر پست مدرن به دلیل دو ویژگی عدمِ قطعیت و کثرت گرایی همیشه در سایه ای از تشتت و چندپارگی بوده است. از سوی دیگر این هنر از راهبردهای مختلفی در خلق آثار بهره می برد تا بتواند این ویژگی ها را به نمایش بگذارد. «از آنِ خودسازی» یکی از این روش ها است که با بسیاری از خصلت های هنر در دوران پست مدرنیسم در ارتباط قرار می گیرد. گلن براون، هنرمند معاصر، با استفاده از این روش به بخشی از اصول پست مدرن دست می یابد و در آثارش به نمایش می گذارد. این مقاله در پاسخ به چگونگی و چرایی بهره گیری از اقتباس در بخشی از نقاشی های براون به این نتیجه می رسد که او در انتخاب موضوعات، ساختار، محتوا و حتی نام گذاری آثارش، میان آثار خود و پیش متن هایش گفت وگو ایجاد می کند. با ترکیب و تغییر در اثر، ساختار موردِ اقتباس را دگرگون می کند و در نتیجه بر مسئله نفی اصالت اثر هنری در دوره پست مدرن تأکید می ورزد. دغدغه وی تأکید بر حفظ بداعت و تازگی در مفهوم اثر هنری است، نه صورت و ساختار. در آثارش به وسیله اقتباس، برخی مفاهیم هنر پیشامدرنی و پیشا پست مدرنیسم از جمله خود رسانه نقاشی و مفهوم اکسپرسیون را مورد سؤال جدی قرار می دهد. براون با استفاده از ابزار از آن خودسازی صورت گرایی و ساختارگرایی هنر پیشامدرنی و پیشاپست مدرنیته را موردکنایه و استهزا قرار داده و به شکلی از نقد عملی دست می یابد، با ترکیب، تغییر و درهم آمیختن در اثر، ساختار موردِ اقتباس را دگرگونه می کند و در نتیجه بر مسئله نفی اصالت اثر هنری هم تأکید می ورزد.

This research article examines LEGAL discrimination against children born out of wedlock in Iran. Despite laws promoting equality, societal attitudes influenced by beliefs continue to result in discrimination. The study explores the reconciliation of religious beliefs with LEGAL frameworks and the changes made to the Iranian LEGAL system in response to positive human rights developments. The Article seeks to bridge the research gaps by comparing the experiences of Iranian children with those in other countries affected by Islamic law. The study employs library sources and descriptive and historical research methods to examine the LEGAL status of children born outside of marriage, both nationally and internationally, and the discrimination they face. The Article is structured into four distinct sections: an analysis of Islamic Law, a review of the Iranian LEGAL system, an assessment of Iran's compliance with international conventions, and a discourse on the necessity of substantial positive change. The Article ultimately recommends the eradication of discrimination through heightened awareness and the advancement of inclusivity for all children, irrespective of their lineage. In summary, this research Article aims to shed light on LEGAL challenges faced by children born outside of marriage in Iran, with the goal of promoting positive changes in their treatment.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقاله حاضر با بررسی دو ترجمه پراهمیت از شعر و ادبیات فارسی، یک متعلق به اواسط قرن نوزده و دیگری متعلق به اواخر قرن بیستم، به موضوع بازنمایی از طریق ترجمه می پردازد.بخش اول مقاله، ترجمه فیتزجرالد را از رباعیات خیام بررسی می کند و راهکارهای او را در دخل و تصرف این اثر بر می شمارد، از جمله افزودن رباعی های خود به رباعیات خیام، تغییر نمادها و تصاویر، حذف عناصر فرهنگی مهم و نظایر اینها، که در نهایت خیام را به شاعر و فیلسوفی غربی شبیه می کند. بخش دوم به اختصار به ترجمه های نسبتا تازه کولمن باکس از آثار مولانا می پردازد و این نکته را مطرح می کند که او هم پس از گذشت بیش از یک قرن، پیرو همان خط مشی فیتز جرالد است و به گونه ای همان بازنمایی کلیشه ای را دامن می زند. نتیجه آنکه تصویری که غرب در گذشته از ادبیات فارسی عرضه کرده، همچنان زنده است، و ترجمه را در همان چارچوب کهن مناسبات قدرت تعریف می کند، نه در چارچوب مبادله ادبیات.

اقتباس از آثار ادبی و هنری، یکی از شیوه های رایج خلق آثار است. آثار اقتباسی می توانند از ارزش های مستقلی برخوردار باشند که آن ها را به اثری اصیل و قابل حمایت تبدیل نماید. استفاده از اثر دیگری در قالب اقتباس یا از آن خودسازی هنری به سازوکارهایی مانند اخذ اجازه از صاحب حق یا استناد به استثنایات قانونی وارد بر حق نیاز دارد. اما در رژیم های حقوقی معمولا درباره قواعد اقتباس مانند حق تکثیر و استثنایات آن سخن نرفته است و این درحالی است که اقتباس و از آن خودسازی، یک جریان هنری رایج در جامعه به شمار می آید و میتواند در عمل دعاوی نقض متعددی را مطرح کند. مسیله جدی آن است که در چه چارچوب حقوقی میتوان از اثر دیگری اقتباس کرد؟ و مرز استفاده مجاز و غیرمجاز چگونه تعیین می شود؟ . بی تردید تحلیل استفاده های مجاز به معیارهای حقوقی دقیقی وابسته است که ضمن حفظ حقوق مولف اثر نخستین، زمینه خلق آثار جدید را نیز فراهم آورد. مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی سرانجام نتیجه گیری می کند که اقتباس با عنایت به سیاست های نظام حقوق مالکیت فکری هر کشوری، در چارچوب های مشخص مانند ارزیابی تاثیر بازار اثر اقتباسی بر اثر اصلی و با پذیرش پاره ای تعدیل ها در حقوق مولف ازجمله حق معنوی مجاز است.